Μνημείο στον χώρο της Großmarkthalle

Τα έτη 1941-1945 αποτελούν ένα πολύ σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία της Großmarkthalle, καθώς το υπόγειο του κτιρίου της ανατολικής πτέρυγας χρησιμοποιήθηκε ως σημείο συγκέντρωσης των Εβραίων πριν από τον εκτοπισμό τους. Περισσότερα από 10.000 μέλη του εβραϊκού πληθυσμού της Φρανκφούρτης μεταφέρθηκαν από εδώ με τρένα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συλλογή φωτογραφιών

Το 2001 η ΕΚΤ και η Εβραϊκή Κοινότητα της Φρανκφούρτης είχαν ήδη αποφασίσει να προκηρύξουν διεθνή διαγωνισμό για τον σχεδιασμό μνημείου. Ο διαγωνισμός διοργανώθηκε από το 2009 έως το 2011 από τον Δήμο της Φρανκφούρτης, σε στενή συνεργασία με την Εβραϊκή Κοινότητα της Φρανκφούρτης και την ΕΚΤ. Το νικητήριο σχέδιο, το οποίο φιλοτεχνήθηκε από το αρχιτεκτονικό γραφείο KatzKaiser, αξιοποιεί διαθέσιμα ψήγματα της ιστορίας, δημιουργώντας μια αφήγηση που συμβολίζει την πολυπλοκότητα των εκτοπισμών χωρίς να αποσπά την προσοχή από τον ίδιο τον χώρο. Αυτό ισχύει και για τη γραφειοκρατική διαδικασία πίσω από το έγκλημα αλλά και για το ίδιο το έγκλημα, δηλαδή τη μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Μονοπάτι, θάλαμος χειρισμού και σιδηροδρομικές γραμμές σε δημόσια έκταση

Το τμήμα του μνημείου που είναι προσβάσιμο στο κοινό βρίσκεται σε έκταση στα ανατολικά της Großmarkthalle, στην οποία δημιουργήθηκε μονοπάτι για πεζούς και ποδηλάτες μεταξύ του προαστίου Ostend και του ποταμού Μάιν. Αυτό το νέο δημόσιο μονοπάτι μαζί με τις παλαιές σιδηροδρομικές γραμμές και έναν θάλαμο χειρισμού βρίσκονται εκεί για να υπενθυμίζουν τη μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης Εβραίων γυναικών, ανδρών και παιδιών. Διατηρήθηκε επίσης μια πεζογέφυρα από την οποία οι άνθρωποι αποχαιρετούσαν τους αγαπημένους τους ή απλώς κοιτούσαν με περιέργεια.

Ράμπα και υπόγειες αίθουσες στις εγκαταστάσεις της ΕΚΤ

Μια ράμπα από τσιμέντο οδηγεί από το ανατολικό όριο του οικοπέδου προς τις υπόγειες αίθουσες της Großmarkthalle, οριοθετώντας την παλαιά είσοδο του υπογείου και διασπώντας τη συνοχή του τοπίου. Δύο τσιμεντένιοι τοίχοι υψώνονται αριστερά και δεξιά της ράμπας. Ένας υαλοπίνακας στο όριο του οικοπέδου επιτρέπει στον κόσμο να βλέπει από ψηλά την είσοδο του υπογείου ρίχνοντας ταυτόχρονα μια ματιά στα «βάθη της ιστορίας». Η υπόγεια αίθουσα στην οποία συγκεντρώνονταν οι κρατούμενοι πριν από τη μεταφορά τους έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό στην αρχική της κατάσταση αποτελώντας ένα αυθεντικό κομμάτι του μνημείου. Προκειμένου οι επισκέπτες και οι περαστικοί να μπορούν να δουν τους εκτοπισμούς από διάφορες οπτικές γωνίες, σε διάφορα σημεία του μνημείου έχουν χαραχθεί μαρτυρίες θυμάτων και παρατηρητών. Έτσι, όσοι περπατούν κατά μήκος της πράσινης ζώνης θα μπορούν να βλέπουν τυχαία αυτές τις πληροφορίες, χωρίς να χρειάζεται να επισκεφτούν ειδικά το μνημείο.